Sulu, dda sera ‘nfacce a’llu Crucifissu,
me misi cu nde ticu doi palore
jeu, ca pe nna’ vita nu aggiu mai crisu,
de lupu staci ddevantav’aunieddhu.
Vitti ca nu me dava mancu retta,
foe tandu ca me ntisi vermacare lu cirieddhu
ca me ticia moi ete l’ora cu castimi,
e mentre staci ncuminciava l’itanie
ntisi nu sonu de luntanu te tamburru,
na trozzula critava scannuzzata
ca te ngucciava lu lamentu triste te na tromba;
vitti fuscire ggente e ddummandai,
me tissera: staci passa la Matonna
pe curti, strate e bbie vae ciarcandu
lu fiju tantu amatu ca nu trova.
Nu pensu mancu pe nna fiata
ca otu le spaddhe cu mme lluntanu te dda via,
a rretu, quantu cchiui a rretu
la prucissione oju cu lassu , lu prevete,
la ggente e la ‘bara de Maria.
Me mintu cu caminu comu pacciu
an cerca te nu ‘bucu cu mme scundu
intra ‘lla terra comu verme
senza cu ‘bisciu luce puru de giurnu.
Ete crande lu dulore ca me ‘nferra
ca trase comu spata, scaortula lu core
guandu visciu mauma chicata
susu nu jettu, a ddai ‘nc’ete soruma nchiuvata,
e visciu ca la mbucca comu passuru de nitu,
e jeu ncuminciu critu
nu critu ca me nfuca e Teve nu ‘llu sienti,
e giru, vau girandu pe ‘llu muru
stralunatu nu capiscu niente.
Ma Teve tispettusu me faci cu ttè ffruntu
schiuvatu Crucifissu;
moi è rrivata l’ora ca castimu li Sciutei,
la croce cu ‘lli chiovi e tuttu lu Carvariu,
m’all’amprumisa casciu e stampagnu nfacce ‘lli pieti soi.
Scurnusu ergu l’occhi, vitti ca me ride
stise la manu e me ssullavau,
lu zzaru te lu core ncumincia cu sse squaja,
chianu chianu me sentu rremuddare,
ma cchiui nu sentu ddu critu de trozzula,
lu sonu te lu tamburru e dde la tromba lu chiantu,
sulu lu spattire de ali te nu caggianu ca sciocca nfacce allu sole
...Staci luciscia,
era l’arbe te "Sabbutu Santu"!